Čovjek je sklon u neznanju ili strahu od odbacivanja i neprihvatanja, da negira kritično psihičko stanje u kojem se nalazi, šuti o svakodnevnom stresnom pritisku kojem je izložen (privatno ili na poslu, školi), u samoći pati, predaje se naučenoj bespomoćnosti u čijoj čamotinji gubi orjentaciju i ignoriše sve mogućnosti pomoći koju može da prihvati, zaokupljen i naviknut na lične strahove, razočarenja, padove, zonu komfora i sl., što može dovesti do ozbiljnih psihičkih problema, i negativnog uticaja na kvalitet života (problemi sa raspoloženjem, zloupotrebom narkotika, alkohola i dr. psihoaktivnim supstancama, poremećajem u ishrani u vidu anoreksije ili bulimije, sa zakonom, finansijama, vezom, slabom koncentracijom i stresom odražavajući se lošim rezultatima na poslu ili školi, sklonost ka samoubistvu i td.).

Naime, u današnje vrijeme, prožeto nemirima, nepovjerenjem, strahovima, užurbanim stresnim tempom života, sve je više neproduktivnosti i nefunkcionalnosti u čovjeku samom, što sve prijeti ka stanju kolapsa, pa je shodno usmijeriti se ka produktivnijem načinu života, suočavanjem sa problemima i prihvatanjem kako socijalne tako i psihološke podrške.

S obzirom da živimo u društvu u kome je potpuno normalno imati svog porodičnog doktora, svog ginekologa, svog stomatologa i td., sve češće se postavlja pitanje: „Da li je normalno imati svog psihologa?“ – Da, jeste!

Jako je bitno da čovjek vodi računa o produktivnoj i konstruktivnoj zaštiti mentalnog zdravlja, bez straha, stereotipa, predrasuda. Potpuno je normalno i poželjno obratiti se psihologu, radi psihološke podrške, uslijed psihičkih poteškoća koje se pored psihičkog zdravlja, ujedno odražavaju i na ostale komponente kvalitete života (fizičko zdravlje, emocionalne i socijalne odnose).

Psihologu se svako može obratiti samoincijativno ili po preporuci nekog stručnog lica (doktora), radi psihološke procjene (kognitivne, emocionalne, socijalne) sposobnosti i ličnosti (npr. za ljekarska uvijerenja o radnoj sposobnosti, upisa u školu/fakultet, profesionalnu orijentaciju učenika, profesionalnu selekciju zaposlenih i td.), i radi psihološkog savjetodavnog rada (npr.panični napadi, stres na poslu, vršnjačko nasilje, poremećaj raspoloženja, poremećaj ishrane, bračni problemi, problemi sa ovisnošću, problemi sa učenjem, ponašanjem i td.).

Uloga psihologa je pružiti psihološku podršku svima kojima je psihološka pomoć potrebna, radeći na zaštiti mentalnog zdravlja kako odraslih, tako i djece i omladine, kroz edukativni, savjetodavni, istraživački rad, u školama, vrtićima, Centrima za zaštitu mentalnog zdravlja, klinikama, ljudskom resursu firmi, u Udruženjima i Asocijacijama koje se između ostalog bave i pružanjem psihološke podrške i td.

Dragica Bošnjak, magistar psihologije – (APPI)